Een droevige persoonlijke gebeurtenis was de aanleiding voor Ria om haar ervaringen op te schrijven en dit resulteerde in haar debuutroman: Alea. Ria Schopman is getrouwd en woont met haar man en zoon in Den Haag. Nadat zij het VWO had afgerond, besloot ze eind jaren tachtig haar creativiteit en talenkennis te benutten als Manager Entertainment voor hotelketens in Spanje en Mexico. Naast lezen en schrijven, is zwemmen met wilde dolfijnen haar grote passie. Damespraatjes sprak met Ria.
Ria: ‘Ik ben altijd op zoek naar een vorm om mezelf te uiten. Op school speelde ik toneel, in Spanje bedacht ik themashows, daarna ben ik in een coverband gaan zingen. Nu is schrijven mijn grote passie.’
Eenmaal terug in Nederland gooide ze het over een andere boeg. Ze werkte 15 jaar lang voor gezondheidsfondsen. Het gaf haar grote voldoening iets te kunnen doen voor kwetsbare mensen. Een droevige persoonlijke gebeurtenis deed echter een sluimerend verlangen ontwaken: een boek schrijven.
‘Toen mijn ouders en mijn broer kort na elkaar overleden, bleek schrijven een goede manier om mijn verdriet te verwerken. En hoewel er een zekere gelijkenis is tussen de hoofdpersoon Odiel en mijzelf, is een groot gedeelte van het verhaal verzonnen. Wat we gemeen hebben is dat ik, net als Odiel, graag alles in de hand hou. Maar de controle die je daardoor denkt te hebben is een illusie. Het is beter om dingen los te laten. O, en ik ben net zo onhandig: ik struikel over mijn eigen voeten en blijf overal achter haken.’
Het proces om het boek uitgegeven te krijgen, bracht weer een nieuwe uitdaging met zich mee: promoten met behulp van de social media.
‘Ik had er totaal geen verstand van, maar met het einddoel voor ogen lukte het me wonderbaarlijk goed om alles snel onder de knie te krijgen. Voor ik het wist had ik een goed bezochte blog en Facebookpagina voor Alea en twitterde ik er lustig op los. Je kunt een oude hond dus best een nieuw trucje leren.’
Na het voltooien van haar debuutroman ‘Alea’ nam Ria deel aan een cursus ‘thriller schrijven’ onder leiding van Judith Visser.
‘Alea’ is weliswaar een roman, maar wordt in recensies steevast een spannend boek genoemd. Daar ben ik heel blij mee. Omdat er nog al wat filosofische overpeinzingen in zitten zou het zonder die spanning voor een bepaalde lezersgroep misschien een minder aantrekkelijk boek zijn geworden. Nu kun je Alea op verschillende manieren lezen: Als een ontroerend verhaal van een vrouw die op een bijzondere manier haar levensvreugde terugvindt, als een spannend verhaal waarbij een vreemdelinge een mysterieus meisje denkt te moeten bevrijden en ten slotte als een uitnodiging van mij aan de lezer om het bereik van je zintuigen te overstijgen en anders naar de werkelijkheid te kijken.’
Om even op die diepere laag terug te komen. We zien de persoonlijke groei die Odiel doormaakt. Wat is de kern van de les die ze blijkbaar moet leren?
‘Dat je je niet moet verzetten tegen wat er op je pad komt. Het leven bestaat uit dag en nacht, uit vreugde en verdriet. De een is niet beter dan de ander, ze zijn complementair. Omarm daarom alle facetten van het leven, ook de schaduwkanten.’
Schrijven is schrappen. Was dat niet extra moeilijk voor je omdat het zo’n persoonlijk verhaal is?
‘Dat viel wel mee. Ik heb enkele personages en veel lievelingszinnen moeten schrappen, maar door het verhaal te ontdoen van alle onnodige franje, werd de essentie van wat ik wilde vertellen juist beter zichtbaar. Herschrijven is een moeizame klus maar uiteindelijk heel bevredigend, want je manuscript wordt er zoveel beter van.’
Het schrijven van een boek is een lang proces. Zijn er dingen die je anders zou doen bij je tweede boek?
‘Toen ik aan Alea begon had ik geen schema met personages en verhaallijnen zoals sommige schrijvers dat hebben, alleen een ruwe schets van hoe het eruit moest zien. Het boek schreef zichzelf, uit het ene hoofdstuk kwam moeiteloos het andere voort. Het was bij tijd en wijle voor mezelf ook verrassend welke kant het opging, maar ik ben heel trots op het eindresultaat. Voor mijn volgende boek doe ik dus weer precies hetzelfde.’
