Ik heb vrienden die werkelijk overal een feestje van maken. Jarig? Hop, daar klimt vriend de boom in om een groot spandoek op te hangen. ‘Toeter effe lekker voor Marleen, ze is vijftig geworden’ heeft ie er met verf opgekalkt. Ik moet daar altijd hard om lachen. Ik ben geen partypooper. Ik verzin het gewoon niet en mompel dan dat het voor mij niet hoeft. Maar diep in mijn hart….
Eind maart vertrok ik naar Alaska. In mijn eentje. Op naar mijn beste vriendin en haar mannen. Ik vond het een waar avontuur want niet eerder maakte ik zo’n lange vliegreis in mijn uppie. Op Schiphol zag ik reizigers die het erop hadden zitten en warm werden onthaald met bloemen, ballonnen en geliefden die hadden een spandoek laten maken. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Luchthavens ontroeren mij altijd weer. Het afscheid nemen van dierbaren, het binnenhalen van de liefsten. Ik was alleen. Dat wilde ik. Ik moest er niet aan denken dat drie mannen me uit zouden zwaaien. Ik zou rechtsomkeert maken en mijn ticket naar Alaska verscheuren.
Vrouw met missie
Eenmaal door de douane gleed alles van me af. Even was ik geen moeder. Geen vrouw van. Ik was Karin, een vrouw met een missie: haar vriendin weer zien. Ik maakte een selfie met de Jamaicaanse schoonmaker, babbelde met een echtpaar uit London en voor ik het wist, landde ik op het vliegveld in Seattle waar mijn liefste vriendin me opwachtte. Even snikte ik toen ik haar in mijn armen hield. Het was de vermoeidheid, de spanning, de vreugde van het weerzien. Toen ik om me heen keek, viel het me op dat Amerikanen minder uitbundig waren. Of misschien was dat slechts een moment opname.
Mis een gen
Het huis versieren, een Abraham in elkaar knutselen, spandoeken vol kliederen met gevatte teksten; ik kan het niet, ik mis dat gen. ‘Ja,’ zeggen mijn vrienden dan, ‘dat moet je ook niet zelf doen, maar bij Reclame Online ofzo.” Wie dat gen absoluut niet mist, is mijn vriendin Josefien; zij is queen van de themafeestjes. Haar tot in de puntjes verzorgde tropicalfeest staat op mijn netvlies gebrand. Opblaasbare palmbomen, mierzoete flamingo’s, kannen vol sangria….noem het, en Josefien had ervoor gezorgd. Ook de after ski-party was een dijenkletser: stonden de gasten met ski’s en snowbootsen te nippen aan de glühwein of luidkeels te jodelen. Ik kan er alleen maar van genieten en een diepe buiging voor maken. Maar zelf krijg ik dat simpelweg niet voor elkaar.
Wat een welkom
Na bijna twee weken zat ik vol nieuwe ervaringen terug in het vliegtuig. Na een lange, vermoeiende reis zette ik voet op Nederlandse bodem en slenterde ik naar de bagageband. Voordat ik me daar liet zien, haalde ik diep adem. Ik wist dat de mannen van wie ik het meest houd, achter het raam zouden staan. Ik zou ze spotten, naar ze zwaaien, maar kon ze nog niet aanraken. Snel pakte ik mijn tas van de band en haastte me naar de uitgang. Er stonden mensen met bloemen, ballonnen en spandoeken, maar niet voor mij. Mij vielen de zo vertrouwde armen van mijn boenders ten deel. En misschien diep in mijn hart had ik gehoopt op…. Maar nee, tegen dit welkom kon eigenlijk geen spandoek op….
