Het is woensdagmiddag. Mijn oudste en jongste hebben vakantie. Een hele week. Ik niet. Ik word geacht verschillende deadlines te halen. Daar hebben mijn mannen weinig boodschap aan. Terecht, waarom zouden ze ook? Voordat de vakantie begon, had ik gehoopt op echt krokusvakantie-weer. Ik zag het voor me. Sneeuwklokjes in de tuin, een voorzichtig zonnetje, nog te koud om zonder jas naar buiten te gaan, maar met een dik vest prima te doen om de buurt op stelten te zetten me je matties.
Dat had ik voor ogen. Helaas. Als ik woensdag opsta, zie ik het al. Dreigende lucht. Opkomende storm. Code oranje. Mijn mannen nu naar buiten gooien, zou crimineel zijn. Maar de energie die door hun aderen raast, moet er toch echt uit. Ik besluit ze mee te nemen naar een indoorspeelhal. Juichend dansen ze door de kamer. Het is een win-win situatie; er is daar wifi dus ik kan met gemak nog wat deadlines de nek omdraaien.
Als we de speelhal binnenlopen, leun ik tegen een muur van herrie. Geschreeuw. Gejammer. Ik haal diep adem. Was even vergeten hoe het klinkt als ik weet niet hoeveel kinderen in een hal spelen. Ik wijs mijn mannen waar ik ga werken: boven. Als ik de trap oploop zie ik haar zitten. Sandy! Mijn hart maakt een sprongetje. Zonder dat we het van elkaar weten, hebben we vaak dezelfde ideeën.
Terwijl ze een rol koekjes openmaakt, zucht ze. “Ik word veel te zwaar. Ik ben zwaarder dan ooit.” Ik grijns. Wijs op de rol Maria-biscuit. Ze wappert met haar hand. “Nee joh”, zegt ze met haar mond vol kruimels, “hier word je echt niet dik van.” Zwijgend dopen we de gortdroge koekjes in een te slappe bak koffie. “Ik kan ook niet sporten op het moment. Ben geblesseerd aan mijn knie”, doorbreekt Sandy de stilte. Zes weken zat ze thuis. Kon niks. Ja. Eten. En ongelukkig zijn.
“Maar ik heb de oplossing gevonden. Wat ik nodig heb, zijn voedingssupplementen. Ik stamp L-carnitine en glucosamine naar binnen. Die carnitine is goed om af te vallen en van dat andere krijg ik soepele gewrichten.” Ik knik. Ik snap dat. Ik ben net zo gevoelig. Potten vol pillen die mij slanke dijen, een stralende huid en een goed humeur beloofden, staan driekwart vol in de kast.
Maar sinds februari heb ik het roer omgegooid. Van december tot en met januari heb ik alles wat los en vast zet gegeten. Schaamteloos. In februari heb ik op aanraden van een tijdschrift waar je heel rustig van wordt, ‘kleine veranderingen in mijn leven’ aangebracht.
Zo eet ik ’s avonds niet meer na acht uur. Hoe zag dat er in januari dan uit? Wel. Mannen op bed, serietje op tv startklaar, kop koffie en even graaien in de la. De ene keer was de vangst een rol Sprenkeltjes, de andere keer een dikke volle Tony Chocolonely. Samen met De Man maakte ik dat soldaat. Zonder misselijk te worden.
Het werkt heel goed, na achten niet meer eten. Mijn mannen vinden het ook heel knap van mij. Bewonderen mijn beheersing.
Wat zij niet zien, is dat ik tussen zeven en acht stilletjes in de keuken nog even snel van alles naar binnenprop. Want het is allemaal wel leuk en aardig die kleine veranderingen in mijn leven aanbrengen, maar ik moet er natuurlijk wel voor zorgen dat mijn bloedsuikerspiegel op peil blijft. En nee, dat lukt niet met het eten van een appel.
Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
