Mara begint met hardlopen

Wat een ellende. Vanmorgen stond ik om 6:45 met een rood hoofd, knikkende knieën en het vermoeden van een klaplong in het Vondelpark. Je raadt het al: ik was aan het hardlopen. Althans, ik deed een poging tot. En een hele aardige mag ik wel zeggen.

Het ‘ski-ongeluk’

Wie mij een jaar of vijf geleden kende, wist dat ik vrij sportief was. Ik was zo’n vier keer per week in de sportschool te vinden, rende moeiteloos 10 kilometer in minder dan een uur en was zo’n duizend kilo lichter. In de jaren daarna werd het sporten steeds iets minder, maar actief bleef ik zeker. Tot ik in december 2016 een ski-ongeluk kreeg.

Ik hoor je denken: een ski-ongeluk? Wat vreselijk! Wat was er gebeurd? Oké, ik moet toegeven dat de term ‘ski-ongeluk’ de situatie te veel eer aandoet. Ik denk dat de term ‘sleeplift-ongeluk’ passender is. Ja ja, ik was die vrouw die bij het verlaten van de sleeplift zo hard viel, dat ik zo’n negen maanden pijn aan mijn stuitje had.

Conditie van een dood nijlpaard

Niet alleen ging ik in december 2016 keihard onderuit in een sleeplift. Ik bleek ook nog eens in blijde verwachting. En ik kan je vertellen: hoe leuk zwanger zijn ook is, het is verdomde zwaar als je ook nog eens de gehele negen maanden pijn aan je stuitje hebt.

Je snapt, hardlopen (en bewegen in het algemeen) schiet er dan een beetje bij in. Ook na de bevalling (nu ruim acht maanden geleden) zag ik het niet zitten om weer aan de slag te gaan. Gebroken nachten, de conditie van een dood nijlpaard en ieder ander slap excuus zorgde ervoor dat ik tot nu toe zo goed als niks uitvoerde.

Aan alle kanten ingehaald

Vorige week ging de knop om. Visoenen van een lichaam waar de babykilo’s altijd aanbleven, een vrouw die zo lui is dat ze met een takelwagen haar bed moet worden uitgetild en de moeder die niet kan helpen op de sportdag van haar kind, wisselden elkaar af. Ik wist: mama Mara, je moet aan de bak. En wel nu.

Sinds vorige week loop ik nu op maandag, woensdag en vrijdag om 6:30 uur een rondje door het Vondelpark. Ja, het is maar vier kilometer. Ja, ik word ingehaald door mannen met maar één been. En ja: ik  moet na elke drie minuten rennen één minuut wandelen. Maar, het lukt me wel. En hoe zwaar het ook is, bij thuiskomst voel ik me heerlijk. Ook moet ik stoppen met mezelf te vergelijken met de mensen die me aan alle kanten inhalen. Ook zij zijn ooit begonnen. En wil ik mezelf dan toch vergelijken? Dan vergelijk ik mezelf met al die mensen die nog lekker in hun bed liggen en helemaal niet aan het hardlopen zijn. Kijk, dan doe ik het eigenlijk heel goed.

Doe je mee?

De komende weken wil ik mijn schema langzaam uitbouwen. Elke week een ren-minuutje erbij. Zo lukt het me binnen no-time om zonder te stoppen 5 kilometer te rennen. En daarna? Dan ga ik minuutje voor minuutje voor de tien. Wie weet kom ik zelfs ooit weer op mijn oude niveau. Hoe dan ook; ik ga ervoor!

Woon jij in de buurt van het Amsterdamse Vondelpark en denk je: het lijkt me leuk om met je mee te doen? Stuur mij een mailtje!